Silent Sky Project#63
Silent Sky Project#63 October 9th 2014, 12.35 – 13.05 pm, 41 participants, Apeldoorn, The Netherlands.
.
.
.
Silent Sky-project Apeldoorn
Dankzij de tentoonstelling Souds of Silence in Coda heb ik mij aangemeld voor het ‘Silent Sky-project’. Zo komt het dat ik, samen met ongeveer 50 andere mensen, op donderdag 9 oktober 2014 van 12.30 tot 13.00 uur op het Marktplein in Apeldoorn lig, op de grond, op een islolatiematje en een grijze deken.
Ik was nieuwsgierig gemaakt door foto’s van mensen die op de grond lagen en naar de lucht keken, op een plein, in een plantsoen of in de natuur. Foto’s gemaakt in Japan, Sint-Petersburg, New York, Groenland en op veel andere plekken. Een sympathiek project, eenvoudig van opzet. Mensen worden geïnformeerd via mailings, museumnieuws en dergelijke en dan kun je je aanmelden als je wilt meedoen.
Rob Sweere, Arnhemmer, de bedenker en fotograaf, reist de hele wereld rond voor dit project. Wat is de gedachte erachter? Door in stilte op de grond te liggen, met een groep mensen, en naar de lucht te kijken, word je je bewust van de onmetelijkheid van de lucht boven je, van de hemel. En waar je ook bent op deze aarde, we zien dezelfde oneindige hemel, al dan niet bewolkt. Dat verbindt ons. Conflicten tussen mensen, ook tussen landen en volkeren, zijn horizontale relaties. Maar samen naar de hemel kijken is een verticale relatie, in samenzijn. Rob legt in een paar minuten uit wat de bedoeling is. Belangrijk is de stilte, dus mobieltjes uit ,alsjeblieft. En tegen de meisjes die vanuit school gekomen zijn: “Dit is geen school. Het is niet verplicht. Dus wanneer je niet stil wil zijn, ga dan alsjeblieft weg.” Na deze woorden wordt het ook in dat groepje stil.
Het was meer dan een belevenis. Het was een bijzondere ervaring. Ondanks de bewolking is het licht toch te schel om naar de lucht te kijken. Ik maak met één hand een zonneklep onder mijn ogen en met de andere hand een klepje boven mijn ogen. De lucht is heel gevarieerd, niet egaal grijs, maar constant in beroering, wolkig. Af ent oe doe ik mijn ogen dicht.
Stilte? Nou nee, het carillon doet om de haverklap zijn best, en de fontein op het Marktplein heeft momenten van groot klaterend lawaai, dan weer ruisend en dan weer bijna stilte. Een bus die optrekt vanaf de halte, een motor die voorbijrijdt. Gaandeweg komen er omstanders die naar ons kijken: ‘Ze liggen wel in een soort patroon.’ ‘Volgens mij is het een demonstratie.’ ‘Het zijn allemaal werklozen.’ Zo hoor je nog eens wat. Ach ja, denk ik, zo heb ik ook vaak commentaar op de dingen die ik zie, op de mensen om mij heen. Zo probeer ik ook vaak te begrijpen wat ik zie en niet meteen kan duiden.
Als ik nog leraar was, had ik dit graag willen doen met een aantal leerlingen, gaat door mij heen. Dit vergeten ze nooit.
Ja, die gedachten: net als bij het mediteren word ik mij bewust van de onophoudelijke gedachtestroom. Niet tegen vechten, het is zoals het is, gewoon even naar die gedachte kijken en dan voorbij laten gaan.
Hé, daar is een wel erg donkere wolk, waarachter de zon extra zijn best doet, lijkt het. Maar buienradar had een brede strook wolkeloze lucht boven Midden-Nederland laten zien. En even later schijnt warempel de zon. Ik voel de warmte door mijn kleren heen op mijn huid.
Is het veilig hier? Rijdt er straks niet een mega-truck over ons heen? Nee, Rob heeft gezegd dat hij en enkele anderen aan de kanten staan om te voorkomen dat we gehinderd worden. Daar bedoelde hij ook mee dat omstanders niet met ons gaan praten. Ik kan mij gewoon overgeven. Best bijzonder dat ik hier midden in mijn woonplaats op het plein lig. ‘Wakker worden!’ roept een grapjas. Nee, ik mag nog blijven liggen. Ik hoef ook niet op mijn horloge te kijken wanneer het half uur voorbij is.
En dan is het opeens echt voorbij. We hebben een gedeelde ervaring: samen op de grond liggen kijken naar de hemel, midden in Apeldoorn, samen met onbekenden en enkele bekenden. Ik praat nog even na met Rob Sweere en met een jonge journaliste. Ik ga blij naar huis.
André Maris.
Mooi werk, creatief!